2010. godina – Dr. Milorad Pupovac

2010. godina – Dr. Milorad Pupovac

Milorad Pupovac je još kao dečak došao iz rodnog sela u okolini Benkovca u Zagreb na gimnazijsko školovanje, koje je nastavio na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Zagrebu, gde je diplomirao 1977. godine i kasnije doktorirao, u međuvremenu odbranivši magistarski rad na Univerzitetu u Ljubjani. Pupovac ne potiče iz imućne porodice, pa je tokom studija morao sam da se izdržava obavljajući različite poslove uključujući u to i posao tramvajskog kočničara. Odmah posle studija postao je asistent na predmetu Lingvistika i kao docent postao predsednik novoosnovane katedre za primenjenu lingvistiku i orijentalne studije. Svoj naučni ugled potvrdio je i nizom objavljenih knjiga, pretežno iz oblasti lingvistike, koje prate i više stotina članaka iz te i sličnih oblasti.
Kao i sa mnogim intelektualcima s našega područja i podneblja i sa Miloradom Pupovcem se desilo da politička zbivanja naglo i upadljivo promene tok nečijeg života i poremete svesne i nesvesne životne planove. On se 1989. učlanio u Udruženje za jugoslovensku demokratsku inicijativu (UJDI), prvu opšte jugoslovensku političku grupaciju koja je imala obeležje političke stranke (iako se stranke još nisu svuda tolerisale) i ostao joj veran sve dok je mogla da opstane. Neuspeh UJDI-a na izborima u podeljenoj Jugoslaviji naveo ga je da pokuša da se politički založi za svoja levičarska i socijaldemokratska opredeljenja time što je osnovao Ligu socijaldemokrata. Političko delovanje Milorada Pupovca sve više počinje da obeležava potreba za staranjem o interesima Srba u Hrvatskoj, koji su ili tamo ostali ili nameravaju da se tamo vrate. Zato učestvuje u stvaranju samostalne srpske stranke i putem akcija socijaldemokrata Hrvatske, uključuje se u njen rad i posle izbora 1995. izlazi u hrvatski Parlament. Kasnije stiže na čelo novoosnovanog Srpskog nacionalnog vijeća, s ambicijom da to telo postane glavni zastupnik interesa Srpske zajednice u Hrvatskoj.
U ovom trenutku su ciljevi koje zastupa Srpsko narodno vijeće na čelu s Pupovcem sasvim konkretni: među njima se ističu stvaranje uslova za povratak što većeg broja srpskih izbeglica, obnovu porušenih objekata, sekularnih i sakralnih, pravo da se stambena izgradnja Srba ostvari pod najpovoljnijim uslovima koji su davani početkom devedesetih godina, naknada štete pričinjene diskriminatornim merama i isplatom zaostalih državnih penzijskih i drugih obaveza.
Nagrada „Konstantin Obradović“ definisana je kao nagrada za unapređenje ljudskih prava. Ona se ne dodeljuje stručnjacima za ljudska prava u užem smislu reči već onima koji bitno doprinose stvaranju povoljnih uslova da se ljudska prava zaista i ostvaruju. Milorad Pupovac je u vrlo teškim i složenim uslovima uspevao da se stanje ljudskih prava u Hrvatskoj popravi i da u tom pogledu posluži kao uzor za druge sredine. Tome je, naravno, nije doprineo samo on, već i mnogi drugi, ali je Pupovčev doprinos bio bitan. On je imao uticaja i van materijalne sfere time što je političarima u Hrvatskoj svih orijentacija nametnuo jedan prosvećeniji i uljuđeniji način komunikacije i doprineo da se ekstremistički stavovi, koji i dalje postoje, sateraju u političko podzemlje, gde i pripadaju.